ANIMACJA JAKO SPOSÓB REALIZOWANIA IDEI

Animacja jako sposób działania, sposób realizowania celów. 

Praktyczne przełożenie idei animacji – ożywiania powszechnego, aktywnego, kreatywnego uczestnictwa w kulturze szeroko rozumianej – odnajdziemy w sposobie działania polegającym na aktywizowaniu jednostek, grup,  środowisk społecznych, lokalnych społeczności do samodzielnych działań ukierunkowanych na zaspokojenie ich własnych potrzeb kulturalnych, w ich własnych  środowiskach lokalnych; na zachęcaniu, pobudzaniu podmiotów do własnej aktywności. 

Animacyjny sposób działania ma wspomagać samorozwój, autokreację, twórcze  życie jednostek, ma wspierać samoorganizację życia kulturalnego grup, środowisk społecznych oraz  samorządność społeczności lokalnych w projektowaniu zbiorowych i publicznych form życia kulturalnego.

Animacyjna praktyka nie jest więc jednorodna.  Środki i sposoby działania animacyjnego są tak różnorodne, jak różni są ludzie, ich potrzeby i pragnienia; jak różne są tradycje kulturowe, systemy wartości, style  życia; jak różne są ustroje  społeczno – ekonomiczne. Nie moŜna zatem wskazać jednego rozwiązania metodycznego charakterystycznego dla animacji. Można natomiast określić procesy, które powinny być uruchomione, by animacyjny sposób działania był animacją, realizował idee animacji. 

H. Thery dowodzi,  że animacyjne postępowanie implikuje trzy, integralne procesy: 

proces odkrywania siebie – tworzenia warunków, aby każda jednostka, grupa, społeczność dokonała odkrycia samej siebie, ujawniła i uświadomiła swoje potrzeby, pragnienia, dążenia;  proces organizowania stosunków międzyludzkich – tworzenia względnie trwałych powiązań między ludźmi; komunikacji społecznej; porozumienia;   proces kreacji – wyraża się w inicjatywie, ekspresji grup. W animacyjnym postępowaniu należy  ujawnić, rozbudzić to, co podmiotowe, często ukryte, ale własne – potrzeby, pragnienia, dążenia; przywrócić, to, co społeczne, a często rozbite – komunikację między ludźmi, struktury interakcyjne, w których zachodzi rozwój osobisty i społeczny oraz wydobyć to, co decyduje o rozwoju – zdolność kreacji, zdolność “wysławiania się w różnych językach ekspresji”, podmiotową aktywność. Dlatego zapewne Moulinier postulował, by przyjąć,  że praktyka animacyjna to  bardzo rozległa dziedzina aktywności i usług, która ogranicza się do powodowania komunikacji społecznej i ekspresji grup.

   

 Animacja nie jest nową techniką, metodą dodaną do tych, którymi dysponują już pracownicy sektorów kultury, społecznego i wychowawczego. Odnosi się raczej do sposobu, w jaki te osoby wykonują swoje prace, do ich postaw. Jej cechą charakterystyczną jest uznanie za pierwszorzędne potrzeb i interesów osób, których animacja dotyczy. 

źródło: A. Schindler: Czym jest animacja społeczno - kulturalna?